Wyciągnęła rękę przed siebie w geście wsparcia i palce naszych dłoni na chwilę się zetknęły. Teraz to ja wziąłem głęboki oddech. – To o tobie słyszałam te straszne historie w dzieciństwie. Każde dziecko je słyszało – stwierdziła ze smutkiem.

– Jak to zrobiłeś? Jak się tu znalazłeś? Spłoszona zaczęła uciekać, nim zdążyłem odpowiedzieć. Zbiegała po schodach. Chciałem ją zatrzymać. Pobiegłem za nią. – Poczekaj! Przebiegłem przez szeroko otwarte drzwi frontowe. Goniłem ją łąką aż do skraju lasu. Na chwilę rozejrzała się i mogłem uchwycić jej dłoń. To była chwila i nie zastanawiałem się nad tym. Pocałowałem ją, bo tego pragnąłem. Czułem, że pozwoli mi na to. Poczułem zapach pierwszych wiosennych kwiatów pomieszanych z wonią lasu. Otworzyłem oczy. Biegła już przez las, nie zatrzymując się, trzymając w ręku jedynie skrzypce. Jak spłoszona sarna, obejrzała się na ułamek sekundy i zniknęła w gąszczu drzew.

Miałem wtedy pięć lat. Niewiele pamiętam z tamtego czasu, ale z całą pewnością wiem, że byłem kochany przez swoich rodziców. Pierwsze życiowe kroki, zabawa, święta Bożego Narodzenia, wszechobecny śmiech były namiastką tego, co mogłem mieć, a czego zostałem brutalnie i bezpardonowo pozbawiony.

„Jak możemy sami nie wybaczyć drugiemu człowiekowi, jeśli chcemy, żeby nam wybaczono, cokolwiek zrobimy w życiu źle, świadomie czy nieświadomie?”.

Czy nie tego pragniemy również od Boga? – Zamyśliłem się przez chwilę.

Zdarzenia traumatyczne wyróżniają się tym, że są nagłe i nieoczekiwane. Wywołują wstrząs. Pociągają za sobą konsekwencje – śmierć, zagrożenie zdrowia, obciążają nas subiektywną perspektywą uczucia trwogi, przerażenia i bezradności. Czy to wszystko było tego przyczyną, już pewnie nigdy się nie dowiem. Wiem tylko, że kiedy potrzebuję, potrafię stać się niewidzialny.

Ten dzień zburzył cały mój świat. I pozbawił mnie jasnej przyszłości.