Obserwowałem, jak zwierzę już jedynie oddalało się w przeciwną stronę. Niezwykłe, że chociaż nie powinien mnie widzieć, doskonale wiedział, gdzie jestem.

Hipokryzja jest jak szkodliwy fast food, karmi sztucznymi obietnicami, pompując człowieka jak ponton dmuchany, fałszem z farszem w dobrym sosie.

W końcu jesteśmy chorzy, jak wielkie są nasze tajemnice.

To nie jest tak, że coś sobie zaplanujesz, robisz. A pomysły nigdy się nie kończą. Oszukujemy się, nie wiedząc nawet, czego tak naprawdę chcemy. Żyjemy w wyhodowanych przez innych pragnieniach.

Nie dostrzegamy, że najpiękniejsza książka to nie ta w idealnej okładce, ale ta zniszczona przez jakąś historię, pełna wspomnień i sentymentu przywiązania do wspólnie przeżytych chwil.

Wielu własnych wspomnień od dawna nie byłam pewna, czy są moje, bądź należą do zwykłej projekcji mojej wyobraźni, wynikającej z niespełnionych potrzeb.

Z dnia na dzień stawał się dla mnie coraz większym wsparciem tylko dlatego, że był i nigdzie nie znikał. Nie przede mną.

Gdy zniknął, próbowałam się przekonać, że jest gdzieś cały i zdrowy, bo gdyby zapił się na śmierć, ktoś by mnie przecież poinformował.

Czuję się znieczulona. Lekko uśpiona we własnych emocjach.

Las przeglądał się w niej, jak w lustrze, a słońce między drzewami mieniło się na jej powierzchni. Ciepłe barwy za oknem były jedynie złudzeniem pogodności.

Po raz kolejny w życiu minęłam się z poczuciem kontroli w życiowym tańcu. Spokój dynamicznie mnie wyminął i poprosił do tańca inną partnerkę, która zaśmiała mi się w twarz, pokazując, że nigdy nie miałam szans, żeby z nim tańczyć.

Czasami myślę, że przed czymś uciekam, a później gwałtownie zmieniam zdanie, myśląc, że tak naprawdę za czymś gonię.

Gonimy utopijnie za bezwartościowym pazłotkiem, a tak naprawdę zawsze liczyło się tylko to, czego nie widać.

Wyrzuty sumienia skłaniają ludzi do różnych reakcji. Niektórzy przyjmują swoje błędy z pokorą, inni chowają się w poczuciu wstydu i bezsilności, a jeszcze inni pod płaszczem zniekształconych historii chronią swoje ego.

Tego, czego się nauczyłam w życiu, to nie unikać bólu, nie unikać niczego, co budzi strach, bo każde przezwyciężone słabości sprawiają, że możemy więcej. Sprawiają, że odległość między celem, a nami to jedynie nasza decyzja.

To, jak grasz, oddaje milion niezapisanych słów. Nie da się tego przegapić.

Z dnia na dzień stawał się dla mnie coraz większym wsparciem tylko dlatego, że był i nigdzie nie znikał. Nie przede mną.

Miał najpiękniejsze oczy, jakie widziałam. I gdy tak na mnie patrzył, było to prawie nie do zniesienia. Zawstydzał mnie obserwując każdy mój gest z ogromną uważnością. Czułam się piękna w jego oczach.

Często próbując coś zrozumieć, zaglądam do lustra i patrzę sobie w oczy, jakbym mogła tymi drzwiami zajrzeć do wnętrza, żeby zrozumieć samą siebie. Niestety, tak to nie działa.