Asher to przejmująca historia młodej dziewczyny, która walczy o swoje, będąc pogrążoną w bezgranicznym smutku. Nie da się ukryć, że życie nie rozpieszcza głównej bohaterki, a ona mocno się w nim pogubiła. Autorka porusza interesujące zagadnienia, które idealnie trafiają do serca odbiorcy, pięknie ukazują wyobcowanie względem otaczającego świata i ludzi. Książka zmusza do refleksji nad sensem istnienia, nad rzeczywistością i marzeniami. To wszystko sprawia, że jest ogromnie prawdziwa, magiczna i ponadczasowa. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Styl, język, sama fabuła, wszystko tu jest na tak. Książkę pochłonęłam raz dwa, teraz czuję niedosyt i nie mogę się doczekać, kiedy sięgnę po inne dzieła tej autorki. Ta książka to nie tylko czytanie. Ta książka to przeżycie. Każda strona, każdy rozdział sprawiają, że serce zaczyna mocniej bić. Wciągająca, poruszająca, pouczająca i niesamowita. Choć książka nie należy ani do łatwych, ani do lekkich, ani do przyjemnych, uważam, że jest wspaniała. Można by długo pisać o fabule, snuć refleksje, ale tak naprawdę trzeba samemu poznać i odkryć to, co w niej najważniejsze. Polecam ją głównie tym, którzy poszukują sensu w życiu, czują się trochę zagubieni lub są na samym dnie. Książka pozwala dostrzec wartość życia - pomimo dosyć smutnej treści ma bardzo pozytywne przesłanie.

Wiedziałam, że odstawałam od innych, różniłam się charakterem. Byłam czarną owcą w rodzinie z kiepską psychiką, nie chcieli kogoś takiego jak ja.

Chłód otoczył moje ciało, przez co mogłam choć trochę się zrelaksować. Nie czułam się dobrze, miałam ochotę napić się jakiejś drogiej whisky, która paliła by mój przełyk.

Znacie to uczucie, kiedy wasze życie zmienia się w koszmar i już wiecie, że poniesiecie porażkę? Świadomość, iż może wydarzyć się coś złego, a z waszej przeszłości nagle ktoś powraca.

Brakowało mi go każdego pierdolonego dnia, brakowało mi mojego życia przed jego odejściem. Kiedy czułam się wystarczająca i kochana, byłam szczęśliwa. Lecz on odebrał mi wszystko, co miałam. Ta strata zawsze bolała i będzie boleć. To uczucie wypala we mnie dziurę, która jest coraz większa.

Nie cofnę czasu, nawet jeśli bardzo bym tego chciała.

Uczono nas od małego, że nigdy nic nie trwa wiecznie, czy to przyjaźnie, czy miłość. Tak już jest w życiu, każdy ma jakieś zadanie do wykonania na tym świecie. Ludzie odnawiają się silniejsi, gdy upadają, gdy zostają sami. Katują się jedynie, dlatego że to pozwala im przetrwać najcięższy okres w życiu. – On zawsze będzie częścią mnie. Był najważniejszą osobą w życiu, nie licząc mojej przyjaciółki. Zawsze przy mnie trwał, do czasu moich przeklętych urodzin. Znienawidziłam ten dzień, a także miłość do niego.

Każdy pocałunek, dotyk rozpalał mnie. Każda sekunda, godzina mijały tak szybko, miałam wrażenie, że latam. Pierwsze niewinne spojrzenia zamieniły się w intymne. Byłam wtedy sobą w stu procentach, nie oceniał mnie nigdy. Szanował to, kim byłam. Po prostu byłam sobą.

Moje gardło piekło, miałam lekko rozgrzane policzki, a satynowa koszula nocna pieściła moje ciało. Przez odsłonięte żaluzje wpadało światło księżyca, oświetlając lekko moją twarz. Byłam tylko ja i moje przemyślenia.

Otaczała mnie ciemność i mój własny oddech. Nocą ściągałam maskę i mogłam być wtedy tylko sobą. Byłam sam na sam z myślami. Odchyliłam delikatnie głowę, wpatrując się w obraz przede mną. Czasami myślę, że to wszystko to moja sprawka, że każdy ode mnie odchodzi. Gdyby nie ja, rodzice by mnie nie zostawili, wszystko byłoby w porządku. Dopiero rok temu zdałam sobie sprawę, że zawsze to we mnie był i jest problem. Wszyscy mogli mi wmawiać kłamstwo, że tak nie jest, ale ja byłam tylko szczeniakiem, który chciał trochę miłości, a przy tym także zrozumienia.

Próbowałam sobie tłumaczyć tym, że są to żarty, lecz nie tym razem. Od pierwszego spotkania nasza znajomość była skreślona, byliśmy tylko gówniarzami niewiedzącymi nic o życiu.

Najgorsze było w tym wszystkim, że moje uczucia wcale nie zmalały, nauczyłam się z nimi żyć i funkcjonować. Nie umawiałam się z nikim, bo każdego porównywałam do niego. Absurdalne, ale taka jest prawda. Próbowałam go zastąpić, ale tak się po prostu nie da. Zostały jedynie marne wspomnienia, dobre i złe.

Każde słowo, które wypowiadałam, paliło mnie żywym ogniem, szpilki wbijały się boleśnie w moje ciało. Codziennie miałam przed oczami widok, jak moja dawna miłość spakowała się i odeszła, nie zważając na konsekwencje. Nienawidziłam siebie za to, że byłam słaba, a pozwalałam na momenty jak te, aby władały moim umysłem. Nierzadko te momenty były wspaniałe, bo każdy dzień z nim spędzony był wart wszystkiego. Jego wargi na mojej skórze pieściły mnie do bólu. Te wspomnienia czasami kochałam.