Szorstkim skrobię kamieniem stopy umęczone.
Chcę im młodość przywrócić i na dzień oskomę.

Zimno. Szyby z wysiłkiem nagarniają światło.
Słońce nisko i skąpi, gdy chmur taki natłok.
Szczodrze za to gałęzie rozrzucają wokół
Warte teraz niewiele zrudziałe banknoty.
To, co dobre, się kończy, nawet jeśli jaśniej
Błyśnie niebo, bo wszystko na dni kilkanaście.
Przyjdzie jesień. Nie sprzątnie, nie opróżni kosza,
Lecz coś zmieni i większa przyjdzie z nią tęsknota.

Znowu oddzielnie, znowu niedostępnie.
Wrogiem jest siła zimnej geografii.
Ja tu bez ciebie, a ty tam beze mnie,
Lecz myśl wbrew temu złączyć nas potrafi.
Zatem wspominam rano i wieczorem
Spośród obrazów słodsze i cieplejsze.
To mi osładza późnonocną porę
I nierozgrzane mi rozgrzewa serce.
Nawet zmarznięte bije jednym rytmem.
Kreski i kropki kreśli w krótkich krokach,
Śląc jedno słowo stale i rozmyślnie:
Kocham. Stop. Kocham. Kocham, kocham, kocham…

Świat się kończy po trochu, po cichu.
Świat się kończy boleśnie uparcie.

I nawet śmierć i hałas godzin
U mnie nie miały swego miejsca,
Bo, jak odchodzisz i przychodzisz,
To była sprawa najważniejsza.

A jednak wiedzą to ulice puste,
Zasypywane czasu śniegiem cichym,
Że wróci życie, jeśli twoje usta
Lekko uniosą w górę dwa kąciki.

Czekam na świt, czekam na dzień
Od nocy lepszy trochę.

Tylko resztki w ogrodzie za szybą
Tego lata, co mija bez śladu.

Potem będzie tylko ciemniej.
Lampa zgaśnie bezpowrotnie.

Było, minęło. Co minęło, nie ma.

To jedynie się liczy: kochać, być kochanym.

Czy to piec, czy to wieczór, melancholia jakaś
Syta ciepła jest we mnie, fruwa pod sufitem.

Moje buty stemplują z przytupem chodniki,
Kiedy drogę wycinam w mgle jak lodołamacz.

Trzęsie się ziemia, upadają gwiazdy,
Umarli wokół ścielą się pokotem.
Ja przerażony nie wyglądam za drzwi.
Że ciebie nie ma, myślę tylko o tym.
Trąbią anioły, łamią się pieczęcie,
Szumią szarańczy skrzydła niedaleko.
A ciebie nie ma, to już sześć dni będzie.
Nie wiem, jak można kazać mi tak czekać.
Rzeki krwi pełne, w oczach zwierząt trwoga
I żadna ścieżka nie jest teraz prosta.
Lecz jest nadzieja, bo go mam przed sobą,
Znak, że twą jasną jutro ujrzę postać.

Ich telefony nie zadzwonią.
Dni umówione się nie zdarzą.

Miłość, do kota Schrödingera
Podobna, nie jest pewna siebie.
Czas ją po świecie poniewiera,
Czy jest, czy nie jest, tego nie wie.

Kocham. Stop. Kocham. Kocham, kocham, kocham…

Śliwek niewiele było tego roku.

Nie mam marzeń, żadnych marzeń nie mam.
Już się stało, co się miało zdarzyć.

Tylko resztki w ogrodzie za szybą
Tego lata, co mija bez śladu.

Świerszcze wciąż brzęczą, jakby zapomniały, że środek lata dawno już za nimi.

Takie to lato pełne tylko śmierci.
Zmarłych wyłącznie świat i królowanie.

Od białych kwiatów, od zapachów słodkich,
Od wczesnych świtów kłonią się gałęzie.

Niech przyjdzie anioł i ochroni trochę
Przed mżawką, pustką, nastroszonym chłodem.