W rękach książeczka,
Okulary są na nosie.
We włosach wstążeczka,
Mina jakby nie w sosie.

Szybciutko strony umykają,
Jedna powieść z drugą leci.
Dnie i noce przemijają,
A one jak małe dzieci.

Jakże w czytaniu uciech nie dostrzegać,
Kiedy to przyjazne doznanie.
Kartka za kartką – końca dostrzegać
I wraz z końcem ubolewanie.

I po kolejną lekturę dłonie sięgają,
Na nowe doznania – chęć nabyta.
Gdzie ludzkie oczy nie sięgają,
Wie tylko ten, co ciągle czyta.

List ci wysłałem.
Ten pożegnalny, niby zwyczajny,
Ale jakoś tak nie dowierzałem.
Kończąc w zasadzie,
Przecież nic nie było.
Zupełnie jakby to było wczoraj,
Skrawek niczego – och zapomnienie.
Wybacz tę wylewność,
Myśli słowotok, tłumaczenia.
Rozkopana wrażliwości rzewność,
Dziecinady, majaczenia.

Spal go, po przeczytaniu,
I nie pamiętaj tej smutnej treści.
Tych kilku zwrotek z opowieści
O miłości i rozstaniu.

Są dni płaczu cichego,
Dni uczuć wrzawy.
I dochodzą do tego,
Oby częste dni zabawy.

Są dni suszy wielkiej
I rosy wilgotnej.
Są też w zadumie sromotnej,
Bez nadziei wszelkiej.

Są dni jak ziarenka piasku,
Częste, takie drobne ziarenka.
Są i te jakby w potrzasku,
Przy których serce pęka.