Po Myszach słomianego zapału, które tkały świat z marzeń i ułudy, Norbert Myszkiewicz wraca z tomem dojrzalszym i bardziej surowym. 

Acyklowir to zapis doświadczenia po utracie własnego wymiaru – ogrodu stworzonego przez wyobraźnię, który nie przetrwał zderzenia z rzeczywistością. Gdy znika schronienie, zostaje pustynia. Pustynia czasu. Jałowy świat, przez który człowiek wędruje sam – bez mapy i celu, z głową pełną niedokończonych myśli.

W Acyklowirze nie znajdziemy gotowych recept. Są tu za to chwile leżenia w pełnym słońcu, gdy jak mrówka pochylamy się nad jednym ziarenkiem kwarcu, potem kolejnym – jakby w każdym z nich mogła się kryć odpowiedź albo chociaż cień zrozumienia otaczającej nas rzeczywistości. Materia przecież ma budowę ziarnistą, więc we wszystkim jest ziarno prawdy…

Wiersze zawarte w niniejszym tomiku to poezja kontemplacji po katastrofie – przesiąknięta nauką i fizyką, ale też inspiracją czerpaną z najbardziej surowych, nieoswojonych zjawisk. Przemawia głosem tego, który już niczego nie udaje, a jedynie biernie obserwuje i definiuje świat po swojemu.