Cień fali w mroku zanika
Ogrom wód wokół niezmierzony
Lekka bryza chłodem przenika
Poprzez tysiące mil zamglonych
Glob księżycowy drogę maluje

Wtedy mówiłeś do mnie
Tak prosto tak tyle
A mi latały w brzuchu motyle

Jak to się stało?
Chcę cofnąć czas
Naprawić to co złe
Naprawić nas

Jest jednak coś co spać mi nie daje
Coraz częstszym zjawiskiem się staje
Przeraża mnie to
Jak koszmar co się iści

Ciągle pragniemy nowego
Zastępujemy coś starego
Ciągle chcemy więcej mocniej
Bardziej intensywnie
Aż dojdziemy
No właśnie do czego 

Czasem wydaje nam się
Że z bólu umieramy
Nie mówię o bólu fizycznym
Lecz tym co go w sercu mamy 

Stałem się niewidzialnym cieniem
Zawieszonym gdzieś w próżni
Pomiędzy dwoma światami, pomiędzy wodą a lądem.

A serce niczym supernowa
na miliardy drobin się rozpadnie
I zdasz sobie sprawę że uczucia
wcale nie osiągnęły głębi lecz spoczywają na dnie

A serce staje się jak z kamienia
Pamiętasz? Mówiłaś zawsze
Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie
Teraz wiem że po prostu kłamałaś
A ja oszukiwałem sam siebie

To coś co ma niewielu
Warto to mieć Przyjacielu
Z tym szybko dojdziesz do celu
Bez zbędnych pytań dlaczego

Że ciężkie chwile to codzienność
Główną przyczyną cierpień jest bierność
Że śmierć to jedyna sprawiedliwość
A jedna wiara dla drugiej to obelżywość

Lecz wyszły na jaw tajemnice
Mówienie prawdy to bunt
Kiedy wszystko jest
Kłamstwem okryte

Księżycu mój i moje gwiazdy!
Oceanu szum i wiatru tchnienie,
Serce pod ostrzałem emocji,
Oczekiwanie na jedno skinienie.

Morze jest jak ludzka dusza, w swoim jestestwie nigdy nieodgadniona. Czasem rozszalała, miotana wiatrem po rozległych pustkowiach, czasem spokojna w szafirowe wtulona ramiona. Tam nic serca nie łamie, lecz je dzielnie hartuje. Charakter się umacnia, lecz nie zmienia. Myśli stają się czyste i lekkie jak trzepoczące nad głową skrzydła mew, dlatego tak łatwo im dosięgnąć nieba, które każdego dnia, nieustannie przelewa błękit w spragnione głębiny.