Jessie odebrała mi scenariusz z ręki, a później zaczęła przewracać kartki. Przysunąłem się na skraj sofy, nachylając się bliżej kręconych, rudych loczków i cierpliwie czekając, aż skończy czytać opowieść o nas i naszym życiu.

Madawi odwróciła głowę, patrząc na mnie pustym wzrokiem. – Nie żartuj, dziewczyno. Nie widzisz, jakich gości masz na weselu? Nie wiesz o tym, że bierzesz ślub na jego jachcie, który kupił za kilkanaście milionów dolarów?

– To prawda, panie doktorze, że jestem w Los Angeles? – Współwłaściciel kliniki uśmiechnął się i pochylił nad Jessie, łapiąc ją za nadgarstek. – To prawda. Jest pani w najlepszej klinice w Kalifornii, a może, raczej na pewno, w całych Stanach.

– Poprosiłam znajomego policjanta, żeby pozwolił mi się z tobą ostatni raz spotkać. Żeby ci zadać jedno, jedyne pytanie. Co to ma znaczyć? Co masz mi do powiedzenia, ty nieludzki draniu? Najpierw Nevillowie, a potem moi rodzice, tak? Jesteś podłym bandytą!

– Wiesz, córko, że masz przykre doświadczenia z mężczyznami i nie chciałbym, żeby to był kolejny kolega, przez którego będziesz płakać, a my cierpieć i nosić brzemię rozpaczy.

Wyjąłem z kieszeni odliczone wcześniej funty i podałem dziewczynie, a patrząc na nią, czułem, że coś nas przyciąga do siebie i na pewno nie jest to mój dług wobec jej ojca. Nie wiem, dlaczego to czułem i czemu w tej właśnie chwili. Przecież jej nie znałem. Jednak ta chęć bliższego poznania unosiła się w powietrzu nad nami, a tego nie przewidziałem. Tego, co potocznie nazywa się uczuciem. Że tak może wyglądać miłość od pierwszego spotkania.

– No i co, chłopaku? No mów! Albo nie mów, tylko chodźmy. I dawaj część kasy. – Starszy pan objął mnie jak swojego najlepszego kumpla za ramię i skierował nas do furtki, którą niezwłocznie otwarł. Nagle powstrzymałem jego zapędy i złapałem smakosza Brew Doga za rękę, patrząc mu prosto w oczy. – Niestety, żona pana kazała mi przekazać, żeby pan podszedł teraz do niej. – Co? Nie, nie, czego ten mój diabeł stróż chce znowu ode mnie właśnie teraz?!

Czasami śni mi się, że lecę nad wysokimi, ośnieżonymi szczytami górskimi, a nieraz pomiędzy nimi, profilując skrzydła tak, by przelatywać bardzo blisko skalistych i ostrych grani, ciesząc się moją sprawnością i widokami, które uwielbiam.

– Tak, można się zakochać w szkockich krajobrazach i szkockiej kuchni. Pyszne ciasto, a farszu nie da się opisać słowami! – stwierdziłem, delektując się pyszną zapiekanką. Ponieważ wiśniówka zaczęła powoli działać, Logan dodał do tego swoją pierwszą od dłuższego czasu złotą myśl: – I można się zakochać w mojej żonie.

Droga przelotowa przez miasteczko o tak późnej porze była nieprzyjemnie pusta i ciemna. Postanowiłem więc pójść w stronę oświetlonych domów, od których oddzielał mnie ponury mrok.

Postawiłem pustą już szklankę na deskach podłogi koło fotela i sięgnąłem po sztucer, do tej pory oparty o parapet. 

– Zrobisz jak zechcesz. Wiem, że niczym nie jestem w stanie cię przy sobie zatrzymać, więc wybór będzie należał do ciebie. Dopóki będziesz tutaj, będę cię kochał i będę szczęśliwy. A jak wyjedziesz, to wiedz, że też będę cię kochał, ale już nigdy szczęśliwy nie będę.

Pchnięty przez mężczyznę, upadłem na skórzaną, kremową sofę, która w momencie zrobiła się purpurowa od mojej krwi. 

– Nie mów nic, tylko teraz… zamknij oczy. – Posłusznie poddałem się tej terapii i poczułem, że… zbliżyła swoją twarz do mojej. A potem delikatnie dotknęliśmy się wargami. Nie wiem, jak długo to trwało, bo straciłem świadomość w tym błogostanie.

– Poznałam fajnego, skromnego chłopaka. Jest Polakiem i przyjechał do Alves na kilka dni zwiedzić miasto i okolice. Ale zatrzymał się u Nevillów i…

Logan, idąc całą szerokością chodnika razem ze mną, bujał się jak bosman po rumie na wzburzonych falach oceanu, znacznie rozciągając odległość, która towarzyszyła nam do portu. A kiedy wreszcie tam dopłynęliśmy, na pirsie, czyli w drzwiach, przywitała nas żona pirata…

– O Boże, czy ty niczego nie kumasz? Weźmiesz kasę na trzy, kupisz jedną, a mnie dasz resztę. Ona i tak nie wie, ile kosztuje puszka farby.

Kiedy znalazłem się w korytarzu domu, rozejrzałem się po salonie, aby ocenić wstępnie, kto został na placu boju, a kto poległ. I od razu, jak tylko zobaczyłem Logana leżącego w wyjściowym, spacerowym odzieniu i butach w salonie, uznałem, że poległ tylko on, a pani domu wycofała się na rubieże, jednocześnie okopując się najprawdopodobniej na górze w sypialni.

Nie wschodzące słońce, tylko krzyki w salonie, będące oznaką wyraźnej kłótni, zbudziły mnie w niewielkim pokoju, w którym spędziłem pierwszą niezapomnianą noc w Szkocji. 

Wiele czytałem i słyszałem w rozmowach z przyjaciółmi o Szkocji. Że ma swój klimat i urok, że jest piękna… Ale dopiero teraz na własne oczy przekonałem się, że nie mieli racji. Szkocja była po prostu cudowna!