Twórczość Łucji Fice oprócz walorów artystycznych posiada walory poznawcze, no i jak już zaznaczono – terapeutyczne dla samej autorki, choć chyba nie tylko dla niej, bowiem dla uważnego i czułego czytelnika utwór literacki potrafi być zwierciadłem. Stanowi on diariusz nie tylko zdarzeń zewnętrznych, ale też i wewnętrznych, dzięki czemu sytuacja emigrantki może być lepiej zrozumiana. Narratorka, chcąc poradzić sobie ze swoimi problemami, przeprowadza, czasem brutalną, lekarską wręcz wiwisekcję swojego wnętrza. Odnosi sukces, bowiem ostatecznie opanowuje trudną sztukę życia i pracy na emigracji, więc znów – jakby uzależniona od emigracji – udaje się na nią. Nie od rzeczy będzie zwrócenie uwagi na walory pedagogiczne twórczości literacko-pamiętnikarskiej Łucji Fice. Z racji daleko idącego zjawiska zindywidualizowania, wręcz „sprywatyzowania” emigracji / imigracji może ona odegrać pozytywną rolę w wywołaniu odruchów solidarności wobec niego. W narracji migranckiej podmiot zbiorowy (masowy) budzi bowiem zaniepokojenie, a nawet lęk (fala, masa, napór), zaś podmiot jednostkowy zazwyczaj wywołuje zainteresowanie, zachęcając równocześnie do skonfrontowania swojej sytuacji z sytuację emigrantów / imigrantów. Może wywołać empatię, o czym świadczą reakcje zarówno recenzentów, jak i odbiorców utworów Ł. Fice. Twórczość ta, poprzez tkwiący w niej dramatyzm, budzi też refleksję natury społeczno-politycznej nad kondycją zarówno społeczeństwa, jak i państwa polskiego. Zachęca nawet do większej troski o „dobro wspólne” jakim jest kondycja narodu i państwa.

Stefan Pastuszewski, Sylwetka psychiczna emigrantki nie-zarobkowej po 2004 roku w twórczości Łucji Fice

fragment