Od strony graficznej Antonina Balerina prezentuje się wyjątkowo ciekawie. Nie epatuje kolorem, rozmachem typowym dla ilustracji w książkach dziecięcych. Są natomiast szkice stylizowane na szlachetne linoryty, schematy poglądowe, uproszczone, infantylne „bazgroły” w stylu: jak wygląda słonik narysowany z perspektywy ogonka. Ta różnorodność form uwzględnia także figury geometryczne, grę bieli i czerni. Z jednej strony stanowi to oryginalne uatrakcyjnienie treści, wprowadza pauzy na przemyślenia i refleksję. Z drugiej – pobudza wyzwaniem rzuconym małoletniemu czytelnikowi, który dostaje propozycję kreatywnego spędzania czasu. Wykorzystania plansz do samodzielnego wykonania kostki i planszy do załączonej gry. W ten sposób pomysł Magdaleny Buczek staje się interaktywną literaturą. Funkcjonuje na kilku poziomach: angażuje w proces odbioru słowa pisanego, pobudza wyobraźnię, rozwija zdolności manualne, włącza dziecko w system komunikacji z dorosłymi. Wpisuje się również w kanon literatury terapeutycznej. Ciekawej formy bajkoterapii i muzykoterapii, o których zaletach szczególnie głośno, gdy wkoło tyle trudnych tematów: wojny, kryzysy gospodarcze, katastrofy ekologiczne. Pośrednio sprzyjają temu krótkie, proste zdania, głównie dialogowe, duża czcionka i kredowobiały papier.

Fragment recenzji.

Autor recenzji: Inka

Cała recenzja TU