Fragment tekstu:

Tyle pięknych chwil

Gdy dowiedziałem się o chorobie żony, strategia była taka, że żyjemy tak jak dotąd albo lepiej. Gdybyśmy się zamknęli w sobie, zamknęlibyśmy się także na możliwości.

Jak Manuela, Pańska hiszpańska żona, znosiła deszczową aurę w Polsce?

W Asturii, skąd pochodziła, pada i pada. Nie przypadkiem mówi się o niej „zielona Hiszpania“. Gorzej, gdy ściskał siarczysty mróz. Chodziła wtedy w dwóch czapkach i dwóch szalikach, opatulona, że ledwie oczy było widać, ale prawdziwym wyzwaniem był dla niej brak światła w zimie. Dlatego Hiszpanki mieszkające w Polsce mierzą czas spędzony tutaj nie w latach, tylko w zimach. Pytają siebie: „Ile zim już jesteś w Polsce?“.

Ile zim Pana żona była w Polsce?

Spędziła tu połowę życia. Poznaliśmy się w Oviedo, 30 lat temu, dokładnie w poniedziałek, 6 sierpnia. To był nasz ulubiony dzień w roku, prawdziwe święto. Po czwartym roku studiów budownictwa lądowego na Politechnice we Wrocławiu, 8 lipca 1990 roku, wyjechałem do Hiszpanii na praktyki. Niespełna miesiąc później, spacerując po ulicy el Rosal, dostrzegłem filigranową brunetkę z burzą kręconych włosów, po czym zaprosiłem ją na sangrię i przegadaliśmy w pubie pół nocy. Od tamtej pory byliśmy razem. Podobno była nadzwyczajnie towarzyską osobą, do tego stopnia, że koleżanki Hiszpanki mieszkające w Warszawie mówiły: „Nie byłoby tego miasta bez niej“. Myślę, że znała wszystkich. Zresztą te dziewczyny polecały ją sobie nawzajem: „Jedziesz do Warszawy? Tam jest taka Manuela. Na pewno ci pomoże“. Zanim ta nowo przybyła do Warszawy osoba zdążyła o nią zapytać, Manuela już do niej dzwoniła: „Chodź na kawę, to ci o tym mieście opowiem“. Ona była zakochana w Warszawie! W Polsce. Była tu szczęśliwa. Na przykład, kiedy mieszkaliśmy w czeskiej Pradze, przedstawiała się jako Polka hiszpańskiego pochodzenia.

Tomasz Rejman

3 pytania do Tomasza Rejmana

Gdy jego żona zachorowała na nowotwór, życie Tomasza Rejmana wywróciło się do góry nogami. W książce „Żyć każdym dniem” dzieli się swoimi doświadczeniami, dając wskazówki i otuchę tym, którzy tę niezwykle trudną walkę dopiero muszą stoczyć.

1: Okładka pańskiej książki to strona kalendarza z wyraźnie zaznaczoną chemią. Tak wyglądało Wasze życie?

Leczenie żony było bardzo ważnym elementem. Chemia, wizyty u lekarzy… Rakiem trzeba umieć zarządzać, by odciążyć chorego i samemu nie zwariować. Nasza walka trwała sześć i pół roku, ale nie pozwoliliśmy by wykluczyła nas z życia. Wręcz przeciwnie, żyliśmy każdym dniem. Do końca podróżowaliśmy, a żona pozostała oddana rodzinie i przyjaciołom. Pięknie przeżyliśmy czas, który udało nam się wyrwać rakowi z rąk.

2: Skąd Pan czerpał siłę do walki?

Bliską osobę, z którą żyłem ponad dwadzieścia lat, dotknęła straszna choroba. Czy mogłem mieć ważniejsze zadanie w życiu? Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, by miała najlepszą terapię i wsparcie. Tak mogłem oddać Manueli chociaż odrobinę wdzięczności za wszystko, co zrobiła dla naszej rodziny.

3: Dlaczego zdecydował się Pan podzielić swoimi doświadczeniami w książce?

Jeszcze w trakcie leczenia żony zgłaszały się do mnie rożne osoby, których bliscy zachorowali na raka. Prosili o radę, wskazówki, bo byłem „gościem, który sobie radzi”. Co roku w Polsce około 160 tysięcy pacjentów słyszy diagnozę „rak”, więc może być ponad milion osób z ich najbliższego otoczenia, które nie zdają sobie sprawy, jak ważną rolę w tej chorobie mają do odegrania. To im chciałbym pomóc.