Marek „Ptaszek” Zimowski – urodził się w 1956 r. w Poznaniu, niedługo po tym, kiedy zlikwidowano tam godzinę policyjną. W 1962 r. cała rodzina przeniosła się do Warszawy. Nadzieja na pozostanie inżynierem budującym samoloty prysnęła jak mydlana bańka, kiedy to kopciem z połamanych linijek zadymił czteropiętrową szkołę. Za karę przeniesiono go do zawodówki, której ukończenie z wyróżnieniem okazało się bardzo szczęśliwym zbiegiem okoliczności. Przerwał kolejne technikum, kiedy zaczął śpiewać w chórze CZA ZHP, działającym przy Teatrze Wielkim, a po roku, za namową przyjaciół, rozpoczął naukę gry na trąbce. Stąd wzięło się jego określenie: „Najlepszy trębacz wśród ślusarzy i najlepszy ślusarz wśród trębaczy”. Pisać zaczął w czasie przymusowej, dwuletniej służby w wojsku, ale pozostało to tylko w wersji prywatnych listów. Potem to była już tylko muzyka, aż do momentu emigracji do Australii w 1989 r., która przyjęła go „na zawód” właśnie dzięki dyplomowi z zawodówki. Wtedy to coraz to bogatsze w treść listy o wszystkim pozostały praktycznie jedynym kontaktem z krajem. Podróżowanie było zawsze jego „konikiem”. W pierwszą, rodzinną wyprawę do Exmouth (2600 km) pojechał starym Fordem Cortina. Potem południowe wybrzeże i pierwszy samochód 4x4. Nim pokonał też równinę Nullarbor wzdłuż linii kolejowej. Przełomowym momentem był udział w Wyprawie Śladami Strzeleckiego w 2004 r. Potem jeszcze przejechał z żoną trzeci pod względem długości szlak pustynny, Anne Beadle Hwy, aż w końcu wyjazdy do buszu stały się stałą częścią jego życia.